ทดลองอ่าน เกิดใหม่อีกที ไม่ขอสามีสกุลหลี่ เล่ม 5 บทที่ 6

หลี่ซิวเหยาคิดใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยว่า “หากคุณชายรองยังรักษาระยะห่างกับเรือนจิ้งหยวนเหมือนคืนนี้ ก็ไม่ต้องไปสนใจเขา แต่ถ้า…”

พูดถึงตรงนี้สายตาของหลี่ซิวเหยาก็อึมครึมขึ้นมา น้ำเสียงฟังดูเย็นชาขึ้นมาก “ถ้าเขากล้าเข้าเรือนจิ้งหยวน เจ้าจะต้องลงมือขัดขวาง ไม่ต้องยั้งมือ และก็ไม่ต้องคำนึงถึงผลที่จะตามมา”

องครักษ์ลับได้ยินแล้วก็ใจหายวาบ

ความหมายของนายท่านชัดเจนว่าถึงข้าพลั้งมือทำให้คุณชายรองตายเนื่องจากการขัดขวางไม่ให้อีกฝ่ายเหยียบเข้าเรือนจิ้งหยวน นายท่านก็อนุญาต? แต่นี่คือน้องชายแท้ๆ ของนายท่านเชียวนะ…

“ผู้น้อยจะปฏิบัติตามคำสั่งของนายท่านขอรับ” องครักษ์ลับรีบรับคำ

หลี่ซิวเหยาพยักหน้า มองประตูทั้งสองบานของเรือนจิ้งหยวนที่ปิดสนิทอยู่ปราดหนึ่ง แล้วถึงก้าวจากไป

หลี่ซิวเหยาย้อนกลับไปตามทางเดิมโดยหลบเลี่ยงหูตาของคนที่ผู้อื่นส่งมาสอดส่องอยู่รอบจวนสกุลหลี่ด้วยความระมัดระวัง พอออกจากเมืองมาที่ด้านนอกย่อมจะมีคนสนิทของเขารอรับอยู่

ครั้นขึ้นม้าห้อตะบึงตลอดทางจนกลับมาถึงเรือนบนเขา ทางทิศตะวันออกก็ปรากฏสีขาวพุงปลาแล้ว เป็นการบอกว่าพระอาทิตย์ใกล้จะขึ้นเต็มที

ฉีหมิงกำลังเดินไปเดินมาในห้องด้วยความเป็นห่วง เกรงจะเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรขึ้นกับหลี่ซิวเหยาระหว่างทาง

ยามนี้เห็นหลี่ซิวเหยาผลักประตูเข้ามาพร้อมน้ำค้างยามเช้าตรู่ทั่วร่าง หัวใจของฉีหมิงที่ค้างเติ่งมาตลอดถึงวางกลับลงได้อย่างมั่นคงในที่สุด เขารีบเร่งฝีเท้าเดินมาต้อนรับ เอ่ยเรียกว่า “นายท่าน”

เดิมทีนึกว่าหลี่ซิวเหยาได้พบเสิ่นหยวนแล้วจะต้องอารมณ์ดีเป็นแน่ คิดไม่ถึงว่าพอฉีหมิงช้อนตาขึ้นมอง กลับพบว่าสีหน้าของหลี่ซิวเหยาในยามนี้อึมครึมราวกับท้องฟ้าก่อนมีพายุฝน เห็นแล้วชวนให้คนตัวสั่นสะท้านยิ่ง

ฝีเท้าของฉีหมิงหยุดชะงักลงกลางห้อง ไม่รู้ว่าควรเดินไปหาดีหรือไม่ ภายในใจก็ลอบคิดว่า…นี่มันเกิดเรื่องร้ายแรงใดขึ้นกันแน่ ถึงกับทำให้นายท่านมีสีหน้าอึมครึมได้ปานนี้

ฉีหมิงย่อมจะไม่กล้าเอ่ยปากถาม อีกทั้งเกรงว่าจะไปกระตุ้นโทสะของหลี่ซิวเหยาเข้า เขาจึงกลั้นหายใจ ยืนมือแนบลำตัวอย่างสำรวมยิ่ง

ในโสตพลันได้ยินเสียงที่เย็นยะเยือกอย่างที่สุดของหลี่ซิวเหยา “ส่งคนที่เหมาะสมไปบ้านเดิมของฮูหยิน สืบเรื่องในอดีตของนางมาให้ดี โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับนางและหลี่ซิวหยวน”

หลี่ซิวหยวน? คุณชายรอง? เมื่อก่อนฮูหยินจะมีเรื่องอะไรกับเขาได้เล่า

ฉีหมิงเงยหน้ามองหลี่ซิวเหยาด้วยความตระหนกตกใจ ทว่าขณะมองเห็นดวงตาที่มืดหม่นจนคล้ายมีไอหนาวแผ่ออกมาของอีกฝ่ายเขาก็พลันใจหายวาบ รีบก้มหน้าลง ไม่กล้ามองอีก

“ขอรับ” ฉีหมิงรับคำอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกจากห้อง หาคนไปสืบเรื่องที่หลี่ซิวเหยาสั่งมา