ทดลองอ่าน เรื่องราวของเรากับนาง บทที่ 2

“ถ้าเจ้ามาเพื่อแก้ต่างให้ตัวเองก็คุกเข่าลง”

“ไม่มีคำใดจะแก้ต่างให้ตัวเอง”

คนเบื้องหน้าพูดจบก็ยืดหลังตรง หมุนตัวเดินไปหาหญิงสาวที่คุกเข่าอยู่หน้าหลักลงทัณฑ์

หญิงสาวลากโซ่ตรวนกระถดตัวถอยหลังไปไม่หยุด จนกระทั่งชนเข้ากับหลักลงทัณฑ์ขยับไม่ได้อีก จำต้องเงยหน้าขึ้นมองจางตั๋วอย่างตื่นกลัว

ใครจะรู้ว่าเขากลับมีรอยยิ้มบางๆ ยื่นมือไปปัดผมที่ยุ่งเหยิงตรงหน้าผากของนางแล้วพูดยิ้มเยาะ

“หน้าตาเช่นนี้หลิวปี้ก็ส่งเข้าวังได้ด้วยหรือ” เขาพูดพลางออกแรงที่นิ้วมือ บีบสองแก้มของนางเอาไว้แล้วเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “อ้าปาก”

หญิงสาวถูกบีบให้เงยหน้าอ้าปาก ผู้ใดจะรู้ว่าจางตั๋วกลับยื่นมือไปหยิบเหล็กคีบที่วางเผาอยู่ในกองไฟแล้วดึงลิ้นของหญิงสาวออกมา เพียงพริบตาก็เห็นเพียงเลือดสดพุ่งกระเซ็น แต่ทุกคนกลับไม่ได้ยินแม้แต่เสียงร้องโหยหวน

ซ่งไหวอวี้ถูกภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าทำให้ตกใจจนกุมหน้าอกถอยหลังไปหลายก้าว

ตุลาการใหญ่แม้จะสุขุมเยือกเย็น แต่เห็นปากของหญิงสาวที่ถูกจางตั๋วจับเอาไว้มีลักษณะเป็นร่องเลือดก็รู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง

จางตั๋วคลายมือ หญิงสาวเหมือนถูกเราะกระดูก ล้มพับลงบนพื้นราวกับเนื้อเหลวเละ

เขาเช็ดมือกับชุดนักโทษบนตัวหญิงสาวผู้นั้นแล้วหมุนตัวมาพูดกับตุลาการใหญ่ “จัดการคดีง่ายหรือไม่”

ตุลาการใหญ่ตอบว่า “นักโทษหญิงกลัวความผิดจึงฆ่าตัวตาย ข้าจะเขียนรายงานคดีเช่นนี้”

จางตั๋วพยักหน้า เช็ดเลือดบนมือจนสะอาดแล้วย่อตัวเก็บรายงานความผิดข้างเท้าของจางซีฉบับนั้นขึ้นมา คุกเข่าลงทั้งสองข้างแล้วยื่นสองมือส่งคืนให้

“แม้จะไม่มีคำแก้ต่างใด แต่ข้ายอมให้ใต้เท้าต้าซือหม่าจัดการตามใจ”

จางซีสั่นไปทั้งตัว ผ่านไปครู่ใหญ่จึงเค้นคำออกมาจากไรฟัน “ลูกอกตัญญู…”

ชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าจางซีเหมือนจะยิ้มเล็กน้อย “ข้าทำเช่นนี้เพื่อคลี่คลายสถานการณ์เท่านั้น”

จางซีเงยหน้าขึ้นมองไปทางตุลาการใหญ่และเจ้าหน้าที่ตรวจการสองคนที่ต่างมีท่าทางเหมือนปลดภาระหนักลงได้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อแท้ เงยหน้าพลางหลับตา

“หวาดกลัวหมาป่าจิ้งจอกเช่นนี้ ฝ่าบาทของเราตกที่นั่งอันตราย…ตกที่นั่งอันตรายแล้ว!” เขาพูดจบก็ขยำรายงานความผิดโยนลงพื้น คิดจะเดินจากไปทันที

“ต้าซือหม่าช้าก่อน”

จางซีหันหน้าไป เห็นชายหนุ่มยังคงไม่ลุกขึ้น

“เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก!”

“ท่านตุลาการใหญ่ ขอข้ากับต้าซือหม่าพูดคุยเป็นการส่วนตัวกันสักสามสี่ประโยคได้หรือไม่”

ตุลาการใหญ่กับขันทีใหญ่ซ่งประหนึ่งนั่งอยู่บนพรมเข็มนานแล้วจึงรีบเอ่ยว่า “ใต้เท้าเชิญตามสบาย” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป

บนผนังกั้นมีเงาดำน่ากลัวสองสาย

ศพของหญิงผู้นั้นยังนอนอยู่ด้านข้าง สองตาเบิกโต รูม่านตาขยายออก โซ่ตรวนรอบข้างที่จมอยู่ในแอ่งเลือดส่งกลิ่นแสบจมูก

หน้าอกของจางซีกระเพื่อมขึ้นลง มองคนที่คุกเข่าแล้วตะคอกว่า “เสแสร้งแกล้งทำเพื่ออะไร!”

“เพื่อชื่อเสียงความเป็นพ่อลูกเท่านั้น”

“ไม่รู้จักสำนึกแก้ไข!”

จางตั๋วหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยว่า “สำนึกแก้ไขอะไร”

“หึ คนที่ชิงทรัพย์แม้ถูกจำคุกแต่สักวันจะได้รับการอภัย คนที่ชิงแผ่นดินจะถูกดาบนับพันฟันเป็นชิ้นๆ วิญญาณแตกกระจาย ไม่อาจกลับมาเกิดใหม่ได้อีก เจ้าไม่รู้หรือว่าต้องสำนึกแก้ไขอะไร!”

จางตั๋วเงยหน้าขึ้น “เรื่องหลังความตายไว้พูดกันหลังจากที่ตาย ตอนตกนรกข้าย่อมมีคำแก้ตัวที่น่าฟัง”

“ยโสโอหัง!”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จางซีได้ยินคำตอบเช่นนี้จากจางตั๋ว เขาโกรธมากจนไม่สามารถหาคำมาเสวนาได้ จึงดึงมารดาของอีกฝ่ายเข้ามาเกี่ยวข้อง

“เป็นลูกอกตัญญูที่เกิดจากหญิงเลวจริงๆ!” เขาพูดจบก็สูดลมหายใจปนเลือดเข้าอย่างแรง ครั้นรู้สึกถึงกลิ่นคาวติดภายในปากจึงลูบหน้าอกพลางไออย่างหนัก

คนตรงหน้าลอบกำนิ้วมือ ไม่เพียงเท่านี้ ยังหมอบลงกับพื้นโขกศีรษะทีหนึ่งอีกด้วย ก่อนจะพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “แม้ข้าจะมีบาปมากมาย แต่ไม่เกี่ยวอะไรกับท่านแม่ ขอถามท่านต้าซือหม่าว่าจะจองจำนางไว้ถึงเมื่อไร”

“เจ้ายังมีหน้าถามถึงนางอีกหรือ!” จางซีโกรธจนลมจุกอก กว่าจะผ่อนลมหายใจออกมาได้โดยสมบูรณ์ก็ไม่ง่ายนัก “นางตัดสินใจลำพังนำเจ้าเข้ามานับถือสกุลจางเป็นบรรพบุรุษ แต่กลับทำลายชื่อเสียงใสสะอาดของสกุลจางจนสิ้น หญิงบาปเช่นนี้สมควรถูกจองจำจนตาย! นางรู้ถึงบาปของตัวเอง ตอนนี้อยู่ในหอตงฮุ่ยไม่ได้พบเจ้า นั่นถือเป็นการไถ่บาป!”

“การไถ่บาปหรือ” จางตั๋วเงยหน้าขึ้นหัวเราะทันใด “นางจะไถ่บาปเช่นไร อยู่ต่อหน้าพระโพธิสัตว์กวนอินหยกขาว? หรือบีบให้ข้าถูกท่านเฆี่ยนตีหน้าประตูหอตงฮุ่ย?” เขาพูดพลางลุกขึ้นยืน “ท่านไปบอกนางว่าพระโพธิสัตว์กวนอินหยกขาวที่นางมอบให้ข้าองค์นั้น ข้าทำลายทิ้งไปแล้ว!”

พอได้ยินคำพูดตรงไปตรงมาต่อหน้า จางซีได้แต่เดินถอยหลังหนึ่งก้าว รสหวานคาวไหลวนอยู่ในลำคอ “เจ้า…ไม่กลัวกรรมตามสนองหรือ!”

ใครจะรู้ว่าจางตั๋วกลับเดินเข้าใกล้อีกหนึ่งก้าว

“ข้าตายไปหลายครั้งแล้ว ที่ป่าช้า ด่านจินซาน หน้าประตูหอตงฮุ่ย หึ…” พูดถึงตรงนี้จางตั๋วก็ยิ้มเย็นชา ในเสียงพูดที่ตามมาแฝงความโศกเศร้าระทมทุกข์ไว้เล็กน้อย “ตอนตายสับสนงุนงง ไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร และไม่รู้ว่าเพื่อใคร ดังนั้นถ้าจะพูดถึงกรรมตามสนอง ใครบ้างที่ไม่มี มันเป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น ข้าอยากแนะนำท่านต้าซือหม่าสักประโยค ฉวยโอกาสที่ยังมีทางถอยหลัง ผลกรรมยังมาไม่ถึง ฉวยโอกาสที่ข้ายังเห็นแก่หน้าท่านแม่ ลากลับไปเขตเหอเน่ย หลบทางโลกอย่าออกมา สกุลจางทั้งตระกูลยังจะพอรักษาชีวิตที่เหลือไว้ได้”

พูดจบเขาก็ยกชายเสื้อคลุมขึ้นย่อตัวลง หยิบบันทึกความผิดที่จางซีขยำเป็นก้อนขึ้นมาอีกครั้ง

“ท่านคิดว่าเอาคำสารภาพที่ได้จากการลงทัณฑ์นี้ยื่นต่อฝ่าบาท แล้วจะทำให้พระองค์ทรงคลางแคลงในตัวข้าหรือ” เขาพูดพลางรีดกระดาษให้เรียบ “อาจจะได้ แต่ถ้าข้ามีความผิด…” เสียงพูดชะงักไป เขามองศพที่อยู่ข้างเท้าปราดหนึ่ง “เคลื่อนพลไปทางตะวันออกเพื่อโจมตีหลิวปี้ พวกท่านไปหรือไม่”

เวลานี้ทั้งสองคนมองหน้ากัน จางซีมองเห็นการดูถูกในดวงตาของจางตั๋ว เขากำลังจะเอ่ยปาก กลับได้ยินจางตั๋วพูดอีกครั้ง

“ศาลยุติธรรมลำบากในการจัดการคดี ทหารรักษาพระองค์เหน็ดเหนื่อยกับการตามล่า ต่างเหนื่อยล้าอย่างยิ่ง บันทึกความผิดฉบับนี้ข้าจะมอบให้ตุลาการใหญ่นำส่งวังหลวงเอง ท่านต้าซือหม่าไม่จำเป็นต้องลำบากเหน็ดเหนื่อยยามค่ำคืน” พูดจบเขาก็หยิบเหล็กนาบอันหนึ่งมาจากกองไฟด้านข้าง พลิกเปิดเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงบนตัวศพหญิงสาว มองดูบาดแผลจากการถูกลงทัณฑ์ของนางแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “คนไม่ใช้การโบยตีเช่นนี้ เรื่องเช่นนี้ไม่เหมาะให้ท่านต้าซือหม่าเป็นผู้กระทำเลย วันหน้าเชิญใต้เท้าไปดูห้องลงทัณฑ์ในค่ายทหารกองทัพกลาง เวลาไม่เกินครึ่งก้านธูป คนพูดภาษาผีได้ ผีก็พูดภาษาคนได้”