ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 3

ขบวนพ่อค้าเคลื่อนตัวผ่านกระดานประกาศช้าๆ ตอนที่จวนเจียนจะเดินพ้น หญิงสาวพลันหยุดเป่าขลุ่ย แล้วเดินถอยหลังสามสี่ก้าวไปยืนตรงหน้าประกาศจับ

ดวงตากลมโตสุกใสจ้องมองประกาศบนกระดานอยู่นาน แล้วให้ฉุนกึกขึ้นมาทันที นางดึงผ้าคลุมหน้าลงอย่างหัวเสียพร้อมโวยวาย “สวรรค์! ทำไมถึงได้อัปลักษณ์อย่างนี้ ฝีมือใครวาด!? ไม่เหมือนตัวจริงเลยแม้แต่นิดเดียว พูดพลางชี้ประกาศแล้วหันไปบอกพ่อค้าต่างแดนร่างอ้วนที่ร่วมขบวนมาด้วยกัน “เสืออ้วน มาดูสิ! รูปนี่วาดได้มั่วสิ้นดี! ตาสองชั้นของข้าหายไปไหน แล้วคางใหญ่ขนาดนี้เชียวหรือ ไหนจะแก้มนี่อีก…สวรรค์ มีแต่เนื้ออูมๆ ทั้งหน้า!”

จากนั้นก็หันกลับไปมองประกาศจับอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น แล้วกัดฟันคำรามยาวเหยียดโดยไม่หยุดพักหายใจ “จิตรกรฝีมืออ่อนหัดเช่นนี้ควรจะลากออกมาโบยสักหนึ่งพันแปดร้อยไม้ แล้วค่อยจับโยนลงไปแช่ในคูเมืองสักสามวันสามคืน จากนั้นค่อยลากขึ้นมาให้มันเบิ่งตาดูให้ดีๆ ว่าฟันข้าทุเรศทุรังเหมือนอย่างที่มันวาดหรือไม่!”

ตอนแรกนางยังโวยวายเบาๆ ทว่าไม่นานนักเสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความโมโห

เสืออ้วนพยายามโบกไม้โบกมือส่งสายตาให้อย่างเอาเป็นเอาตาย

อวี้ฉีหลินเพิ่งรู้สึกตัวตอนนี้ นางหันกลับไปมองแล้วต้องนิ่งตะลึงไป เพราะพวกชาวบ้านที่ยืนมุงอยู่ข้างหลังล้วนแต่มองมาทางนางด้วยสีหน้าแปลกๆ เป็นตาเดียว

มิหนำซ้ำเวลานี้นางยังยืนอยู่ตรงหน้าประกาศจับ ไร้ผ้าคลุมหน้า ใบหน้าของนางมีส่วนคล้ายคลึงกับภาพเหมือนคนร้ายอยู่บ้างจริงๆ

“แหะๆ…” อวี้ฉีหลินหัวเราะแห้งๆ แล้วไถลตัวไปตามกำแพง ทว่าสายตาจ้องเขม็งของฝูงชนยังคงตามมาติดๆ

ทันใดนั้นผ้าคลุมไหล่ผืนใหญ่ลวดลายฉูดฉาดก็ถูกโยนเข้ามาคลุมร่างนางตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างมิดชิด

เสืออ้วนเดินเข้ามาโอบนางไว้พลางบ่นพึมพำ “นางโง่เอ๊ย อยู่ดีๆ เอาผ้าคลุมหน้าออกทำไม ประกาศจับมีอะไรน่าให้อ่านนักหนา! รีบไปกันเร็วเข้า เดี๋ยวสายกว่านี้ก็ส่งของไม่ทันกันพอดี!” พูดพลางพานางเดินออกจากกลุ่มคนอย่างคล่องแคล่ว แล้วเผ่นแน่บรวดเร็วราวกับติดปีกโดยที่ชาวบ้านแถวนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว

จวบจนเดินมาไกลแล้ว อวี้ฉีหลินถึงดึงผ้าคลุมไหล่ลงจากหัวแล้วสูดหายใจอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่หลายครั้ง เพราะผ้าคลุมผืนหนาทำเอานางแทบหายใจไม่ออก จากนั้นก็หันไปยิ้มแหยๆ ให้สหายอย่างรู้สึกผิด “เมื่อครู่ไม่มีใครมองออกใช่หรือไม่ว่าเป็นข้า”

เสืออ้วนเหลียวกลับไปมองข้างหลัง พบว่าไม่มีใครเดินตามมาจึงส่ายหน้า

“ฮู่ว์…” อวี้ฉีหลินถอนหายใจโล่งอกแล้วยิ้มกว้างตบบ่าอีกฝ่าย “เพราะได้เจ้าช่วยแท้ๆ เลย เสืออ้วน!”

“หึๆ” คนถูกชมเกาหลังหัวเขินๆ

อวี้ฉีหลินหางตากระตุกพลางดึงมือสหายลง “เสืออ้วน เปลี่ยนที่เกาได้หรือไม่”

“หือ?” อีกฝ่ายทำหน้าเหลอหลา

“ถ้ายังเอาแต่เกาตรงนี้ มันจะล้านหมดแล้วนะ ต่อไปผมคงไม่งอกขึ้นมาอีกแล้ว!”

“อ้อ” เสืออ้วนลดมือลงหงอยๆ แต่ตรงนี้มันคันมากจริงๆ นี่นา ครั้นจะเกาก็ไม่กล้า พอไม่เกาก็รู้สึกว่าอาการคันแผ่ลงไปตามต้นคอแล้วแพร่ไปทั้งตัว

อวี้ฉีหลินเสียบขลุ่ยเข้ากับเอว เดินจูงอูฐอยู่หน้าสุด อูฐอีกตัวหนึ่งเดินตามมาข้างหลัง โดยมีเสืออ้วนที่เดินยุกยิกบิดเอวบ้าง ถูหลังบ้าง เดินรั้งท้ายสุด

ทั้งสองเดินจูงอูฐเอ้อระเหยไปเรื่อยๆ จนไปหยุดอยู่ห่างจากประตูหน้าจวนแม่ทัพไม่ไกลนัก