ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 9

คู่สนทนาทบทวนความทรงจำอย่างเอาจริงเอาจัง “เมื่อวานข้าออกไปเก็บสมุนไพรนอกเมือง เก็บไปได้ไม่น้อย เห็นว่าเริ่มเย็นแล้วจึงคิดจะกลับบ้าน ระหว่างทางผ่านศาลาริมทางแห่งหนึ่ง แล้วได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของแม่นางเลยรีบวิ่งไปดู เห็นชายร่างใหญ่หน้าตาชั่วร้าย…”

ภาพสะเทือนขวัญผุดขึ้นในสมองอีกครั้ง เจียงเสี่ยวเซวียนร้องห้ามเขาด้วยใบหน้าขาวซีด “ไม่ต้องพูดแล้ว!”

“ข้าฟาดชายคนนั้นจนสลบ แล้วแบกเจ้ากลับมา…” กู้ฉางเฟิงเข้าใจหัวอกนาง จึงข้ามรายละเอียดไปหาตอนสุดท้ายแทน

หญิงสาวทบทวนความทรงจำอย่างยังไม่หายผวา จำได้แต่เพียงว่าหลังจากถูกชายร่างใหญ่ตรึงไว้กับพื้น นางดิ้นขัดขืนสุดชีวิต จากนั้นก็หมดสติไป…

หมอหนุ่มสังเกตปฏิกิริยาอีกฝ่าย เห็นสีหน้าดูดีขึ้นมากแล้วก็เอื้อมมือออกไปช่วยพยุงนางเบาๆ อย่างลังเลพลางปลอบโยน “แม่นาง ทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้วนะ ที่ตอนนี้เจ้าเจ็บระบมไปทั้งตัวก็เพราะแรงกระแทกและแรงเสียดสีจากเมื่อวานเท่านั้นเอง…”

ที่แท้ก็ไม่เป็นอะไร…เจียงเสี่ยวเซวียนตัวอ่อนยวบทันที น้ำตาไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย ทั้งเพราะยินดี ทั้งเพราะยังไม่หายเสียขวัญ

กู้ฉางเฟิงมือไม้แทบพันกัน ด้วยคิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ นางจะร้องไห้ เขารีบประคองนางไว้ไม่ให้ล้มแล้วทอดเสียงปลอบ “นิ่งเสียๆ ไม่มีอะไรแล้วไม่ใช่หรือ ยังเจ็บแผลบนหน้าผากอยู่หรือว่าเจ็บตรงไหน ไม่เป็นไรแล้วนะ อีกเดี๋ยวข้าจะจัดยาแก้ปวดให้สองเทียบ…อ้อ คงห่วงเรื่องรอยแผลเป็นล่ะสิ วางใจได้เลย เดี๋ยวข้าจะปรุงยาอย่างสุดฝีมือให้เจ้าอีกเทียบ จะได้ไม่เหลือรอยแผล อย่าร้องไห้อีกเลยนะ…”

หมอคนนี้พูดมาก ทว่าความห่วงใยอันใสซื่อและตรงไปตรงมาของเขาก็เป็นเสมือนธารน้ำแร่อบอุ่นที่ไหลรินเข้ามาในดวงใจนาง

หญิงสาวกลั้นน้ำตาแล้วดันทุรังย่อตัวคำนับเขาจนได้ “ขอบคุณท่านหมอเทวดาที่ยื่นมือเข้าช่วย เพราะท่านมีคุณธรรมสูงส่งแท้ๆ ข้าจึงยังรักษาความผุดผ่องและชีวิตนี้ไว้ได้” เว้นช่วงไปเล็กน้อยก็ย่อตัวลงต่ำกว่าเดิม “เมื่อครู่ข้าสติเลอะเลือน แยกแยะถูกผิดไม่ได้ จึงล่วงเกินท่านหมอเทวดาไปมากมาย ขอท่านหมอเทวดาโปรดอย่าได้เก็บมาถือโทษเลยนะเจ้าคะ”

นางเรียกเขาว่าท่านหมอเทวดาทุกคำ กู้ฉางเฟิงทำหน้าเชื่อมั่นแกมเคลิบเคลิ้ม ความภาคภูมิใจล้นปรี่อยู่ในอก แล้วอดนึกอยากตอบแทนนางไม่ได้ เขาหัวเราะซื่อๆ “แม่นางโปรดอย่าได้เกรงใจ! ได้พบกับเจ้าถือเป็นบุญของข้าจริงๆ!”

หือ? ได้พบกับข้าถือเป็นบุญของเขา? เจียงเสี่ยวเซวียนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาแปลกประหลาด นี่มันตรรกะอะไร พูดกลับกันหรือไม่

กู้ฉางเฟิงรีบอธิบาย “ข้าหมายความว่าได้เจอคนไข้ที่ให้ความร่วมมือด้วยดีอย่างเจ้า ถือเป็นบุญสูงสุดของหมออย่างข้าแล้ว…”

“หือ?” หญิงสาวยิ่งฉงนหนัก

“โธ่เอ๊ย…” หมอหนุ่มรู้สึกโมโหตัวเองนักที่พูดไม่เก่งพลางว่า “เอาเป็นว่าเจ้าทำใจให้สบาย แล้วพักฟื้นอยู่ที่นี่เถิด ไม่ต้องกังวลใจเรื่องใดทั้งนั้น มีข้าอยู่ทั้งคน!”

เขาทำท่าองอาจพึ่งพาได้ ทว่าในขณะเดียวกันก็ดูซื่อบื้ออย่างไรชอบกล เจียงเสี่ยวเซวียนอมยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ “ขอบคุณท่านหมอเทวดา”