บทที่ 3 พลัดพรากจากลาใจอาวรณ์ อยู่พร้อมกับคนแต่เกิดมา
สวี่ผิงจวินหน้าถอดสีสิ้นแทบจะในทันที นางถามเสียงแหลม “เหอเสี่ยวชี พวกเจ้าไปมีเรื่องชกต่อยกันอีกแล้วใช่หรือไม่ แล้วใครทำใครตาย ปิ้งอี่ไม่มีทางฆ่าใครได้”
“คุณชายหลี่จากฉางอันมาท้าพี่ใหญ่ชนไก่ พอแพ้ก็พาลพาโลจะซื้อไก่ของพี่ใหญ่ให้ได้ นิสัยของพี่ใหญ่ พี่สวี่ก็รู้ หากพูดคุยตกลงกันดีๆ ต่อให้เป็นสิ่งของล้ำค่าสักแค่ไหนก็ไม่เป็นปัญหา ยิ่งถ้าพูดคุยถูกคอกันด้วยแล้วล่ะก็ อย่าว่าแต่ซื้อขายกันเลย ต่อให้ขอกันเปล่าๆ พี่ใหญ่ก็ย่อมยินดียกให้ แต่คุณชายหลี่ผู้นั้นรังแกกันเกินไป พอพี่ใหญ่อารมณ์ขึ้น ไม่ว่าเขาจะเสนอเงินให้มากสักแค่ไหนพี่ใหญ่ก็ไม่ยอมขาย คุณชายคนนั้นจากอายกลายเป็นโกรธ เลยสั่งให้คนลงมือทุบตีพี่ใหญ่ เห็นแบบนั้นพวกเรามีหรือยังจะทนได้อีก ก็เลยเรียกพี่น้องอัดคนพวกนั้นกลับ ต่อมาเรื่องไปถึงหูทางการ พี่ใหญ่กลัวพวกเราจะพลอยติดร่างแหไปด้วยจึงยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว ทางการเลย…เลยจับตัวพี่ใหญ่ไป”
“พวกเจ้า…พวกเจ้า…” สวี่ผิงจวินโมโหบิดหูของเหอเสี่ยวชีแน่น “ชาวบ้านห้ามไปมีเรื่องกับทางการ เรื่องเช่นนี้ทำไมพวกเจ้าถึงไม่เข้าใจ แล้วมีใครบาดเจ็บบ้างหรือไม่”
“พี่ใหญ่ห้ามไม่ให้พวกเราลงมือตลอด แต่เพราะทุกอย่างสับสนวุ่นวาย ต่างฝ่ายต่างชกกันจนตาแดงก่ำไปหมด สุดท้ายพวกของอีกฝ่ายถูกตีตายไปคนหนึ่ง ส่วนคุณชายคนนั้นก็ถูกพี่ใหญ่เล่นงานจนขาหัก…โอ๊ย!” เหอเสี่ยวชีกุมหูร้องโอดครวญ สวี่ผิงจวินเหวี่ยงเด็กหนุ่มทิ้งไปอีกทางก่อนจะรีบพุ่งออกไปจากหอสุรา
แม้จะได้ยินท่านอาฉางเถ้าแก่เจ้าของหอสุราถอนหายใจ แต่อวิ๋นเกอกลับแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ “ท่านอาฉาง พี่สาวคนเมื่อครู่กับพี่ใหญ่คนนั้นเป็นอะไรกัน”
ท่านอาฉางถอนหายใจหนักๆ ออกมาอีกครั้ง “วันหน้าเจ้าทำงานอยู่ที่นี่ ย่อมต้องมีโอกาสได้รู้จักมักคุ้นกับนางเอง ส่วนหลิวปิ้งอี่นั่นก็เป็น ‘คนดัง’ ประจำที่ราบเซ่าหลิง อย่างไรเจ้าก็ต้องได้รู้จักกับเขาสักวันเหมือนกัน ยายหนูสวี่เป็นพวกปากร้ายใจดี มีความสามารถ ทั้งๆ ที่เป็นแค่สตรี กลับเข้มแข็งกว่าพวกผู้ชายเสียอีก แต่หลิวปิ้งอี่เลี่ยงได้ก็จงเลี่ยงให้ห่าง ดีที่สุดคือไม่คบหาพูดจาด้วยชั่วชีวิต ได้ยินว่าคนในบ้านเขาตายหมดแล้ว เหลือแค่เขาคนเดียวเท่านั้น แต่แทนที่จะสร้างชื่อเสียงให้วงศ์ตระกูล กลับทำแต่เรื่องน่าขายหน้าไปวันๆ ทั้งๆ ที่เคยร่ำเรียนเขียนอ่าน หนำซ้ำยังเรียนได้ไม่เลว แต่เพราะนิสัยดื้อด้านไม่รักดี ชนไก่วิ่งสุนัข ชกต่อยพนันขันต่อเชี่ยวชาญเป็นที่หนึ่ง พวกอันธพาลในละแวกชานเมืองฉางอันเลยยกย่องให้เขาเป็นหัวหน้า พ่อของยายหนูสวี่เดิมทีเป็นขุนนาง ถึงแม้จะไม่ใช่ขุนนางใหญ่โตอะไร แต่ก็นับว่ามีกินมีใช้ไม่ลำบาก ต่อมาเพราะไปทำท่านอ๋องเจ้าศักดินากริ้ว เลยต้องรับโทษเรือนลับ* นับแต่นั้นแม่ของนางเลยต้องครองตนเป็นหญิงร้างสามี นับวันอารมณ์มีแต่จะฉุนเฉียวขึ้น…”
“อะไรคือ…” พอได้ยินคำว่าต้องโทษเรือนลับ อวิ๋นเกอก็นึกอยากถามว่าคือการลงโทษเช่นไร แต่พอได้ยินท่อนหลังที่ว่าครองตนเป็นหญิงร้างสามี ในใจก็ให้พอเข้าใจได้รางๆ อยู่หลายส่วน จึงรีบพูดกล้อมแกล้มออกมา “ไม่มีอะไร ท่าอาฉาง ท่านว่าต่อเถอะ”
“ตอนนี้เฒ่าสวี่วันๆ เอาแต่ดื่มเหล้าเมามาย ขอเพียงมีเหล้า ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ไม่สนใจทั้งนั้น เฒ่าสวี่พูดคุยถูกคอกับหลิวปิ้งอี่เป็นที่สุด แต่ไม่รู้พวกเขาพูดเรื่องอะไรกัน ยายหนูสวี่ถึงได้เกลียดหลิวปิ้งอี่นัก แต่เจอกับจอมเสเพลอย่างหลิวปิ้งอี่เข้า นางหรือจะมีปัญญาทำอะไรได้ เลยได้แต่ทำเป็นมองผ่านไม่แยแสอีกฝ่าย นางกับหลิวปิ้งอี่รู้จักกันมาตั้งแต่เล็ก สนิทกันเหมือนญาติ เฮ้อ! ก็เพราะหลิวปิ้งอี่นี่แหละ ชีวิตของยายหนูสวี่ถึงไม่เคยสงบสุขอย่างคนเขา เกรงว่าหลิวปิ้งอี่คราวนี้คงหนีไม่พ้นโทษตาย หัวหลุดออกจากบ่า แผลใหญ่เท่าปากชาม สงสารก็แต่นาง!” ท่านอาฉางพึมพำจบก็รีบหันไปเรียกลูกค้า
* โทษเรือนลับ (กงสิง) แท้จริงหมายถึงโทษทัณฑ์ของผู้ผิดประเวณี โดยคำว่ากง หมายถึงเครื่องเพศของสตรี เพราะโดยมากใช้ลงโทษฝ่ายหญิง แต่ในสมัยฮั่นได้กำหนดให้ลงโทษฝ่ายชายโดยการตอนด้วยเช่นกัน ในที่นี้จึงหมายถึงโทษตอน
