ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 4 #นิยายวาย

บทที่ 4

ในกรงเหล็ก

ริมฝีปากเย็นที่ทาบลงมาพร้อมกับแรงกดตรงหัวไหล่ทำให้ร่างโปร่งจำต้องเอนกายลงจนแผ่นหลังสัมผัสที่นอน สองมือยังคงดันแผ่นอกใต้เครื่องแบบหนาหนักนั้นไว้ ลมหายใจที่เหมือนถูกสูดหายกับน้ำหนักซึ่งกดทับลงมาทำให้รู้สึกอึดอัดจนกลายเป็นความวิงเวียน

เมื่ออีกฝ่ายละริมฝีปาก เฟยหมิงจึงหลับตาลง หอบหายใจกระชั้นถี่ รู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวพอๆ กับลมหายใจ

เขาได้ยินเสียงถอนใจก่อนที่น้ำหนักซึ่งกดทับลงบนร่างจะหายไป ดวงตากลมโตปรือขึ้นมอง ร่างสูงเดินลับหายเข้าไปในห้องน้ำ คุณชายรองพยายามยันตัวลุกเมื่อเห็นโอกาสหลบหนี หากเพียงแค่ยกศีรษะขึ้น ความมึนงงก็เข้ามาจู่โจมอีกครั้ง เรี่ยวแรงที่มีอยู่น้อยนิดหายไปเสียเฉยๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษไข้หรือยาที่ถูกบังคับให้กินเข้าไปเมื่อครู่

“บ้าชิบ…”

เขาสบถออกมาเบาๆ พยายามยันร่างขึ้น ร่างโปร่งหย่อนขาที่สั่นระริกลงจากเตียงจนได้ แต่พอจะยืนก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น ข้อศอกกระแทกกับขอบเตียงเหล็กจนเจ็บแปลบ ใบหน้าขาวกัดฟันกรอด กลั้นเสียงอุทานเอาไว้ได้ทัน ร่างโปร่งฝืนลากตัวเองไปยังประตูที่ปิดล็อก

ต่อให้ต้องลงไปคลานสี่ขา เขาก็ต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้

“คุณนี่ไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูดจริงๆ สินะ”

เสียงราบเรียบที่มีเค้าเหนื่อยหน่ายดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้มือเรียวที่ยืดขึ้นไปสัมผัสลูกบิดประตูชะงัก หากทิฐิทำให้เขากลั้นใจบิดลูกบิดประตูเพื่อประกาศทางอ้อมว่าเขาไม่เกรงกลัวอีกฝ่าย

เสียงถอนใจหนักๆ ดังขึ้นอีกรอบ คราวนี้ใกล้กว่าเดิม และก่อนจะทันรู้ตัว ร่างโปร่งที่คุกเข่าอยู่กับพื้นก็ถูกยกลอยหวือ อีกฝ่ายซ้อนแขนเข้าไปใต้ร่างเขาแล้วอุ้มขึ้นอย่างง่ายดาย

“ปล่อย!”

คุณชายรองรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ดิ้นรนแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายเขาก็ถูกโยนโครมลงบนเตียงอยู่ดี

แม้ว่าความวิงเวียนจะจู่โจมจนแทบตาลาย แต่เฟยหมิงก็ยังฝืนยันตัวลุกขึ้น ถอยไปจนติดผนัง เขาเพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายถอดเสื้อเครื่องแบบตัวหนาออกไปแล้ว เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใน ส่งให้ความดุดันบนใบหน้าหล่อเหลานั้นลดลงเล็กน้อย แต่ความกลัวในใจเขากลับทบทวี โดยเฉพาะเมื่อมือเรียวยาวยื่นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออก

“ไม่! อย่า…”

มือสั่นเทากดลงบนมืออีกฝ่าย บีบแน่นเหมือนจะห้าม

คนตรงหน้าเพียงแค่ปัดมืออ่อนแรงของเขาออกก่อนจะปลดกระดุมลงไปทุกเม็ดอย่างรวดเร็ว เสื้อเชิ้ตชุ่มเหงื่อถูกถอดออกจากร่างโยนลงไปกองกับพื้น

เฟยหมิงหลับตาลงเมื่ออีกฝ่ายก้มตัวเข้ามาจนใกล้ แต่สัมผัสที่ทาบลงบนใบหน้ากลับเป็นผ้านุ่มเปียกชื้น ใบหน้าขาวลืมตาขึ้นทันที คนที่ก้มหน้าลงมาจนชิดกำลังใช้ผ้าชุบน้ำหมาดเช็ดใบหน้าและซอกคอให้เขา

“คุณทำอะไร”

ร่างโปร่งถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายหย่อนผ้าที่เขาจำได้ว่าเป็นผ้าเช็ดหน้าซึ่งพับอยู่ในห้องน้ำลงในอ่างสังกะสีใบย่อม ก่อนจะบิดแล้วนำมาเช็ดแขนให้เขา

“เช็ดตัว” ใบหน้าคมคายตอบกลับมาสั้นๆ