ทดลองอ่านนิยาย แม่ทัพอยู่บน ข้าอยู่ล่าง บทที่ 4

ผู้ช่วยแม่ทัพรายงาน

“ท่านแม่ทัพ โบยเสร็จตั้งนานแล้วขอรับ ตายไปสิบสามคน ความหมายของท่านคือ@@@โบยอีกรอบ?”

นางส่ายหน้าแล้วเอ่ยอย่างใจกว้าง

“ช่างเถอะ ชำระสะสางเรื่องในกองทัพเป็นครั้งแรก ผ่อนปรนสักหน่อยก็ไม่เสียหาย พวกเจ้าไปสั่งสอนเจ้าพวกไร้ค่าบนพื้นให้ดี บอกให้พวกมันรู้ว่าอะไรคือวินัยทหาร ถ้ามีคนฟังไม่เข้าใจก็ลากตัวไปโบยอีกยี่สิบไม้ จะได้หลาบจำ ส่วนคนที่ฟังเข้าใจแล้วก็ปล่อยตัวไปพักรักษาตัวมากๆ เถอะ”

ผู้ช่วยแม่ทัพออกไปปฏิบัติตามคำสั่ง

ในกองทัพนครหลวง ทุกคนต่างหันมาคร่ำเคร่งศึกษาหาความรู้กันจ้าละหวั่นไปหมดในบัดดล ขอเพียงเป็นผู้ที่ยังมีลมหายใจอยู่ล้วนท่องกฎกองทัพกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ขะมักเขม้นเสียยิ่งกว่าสอบจอหงวน เยี่ยเจาอิ่มเอมใจยิ่งนักกับความขยันหมั่นเพียรของทุกคน

ขุนนางหลายคนพอรู้ข่าวก็โกรธจนไปเข้าเฝ้า หมายกราบทูลว่าเยี่ยเจาโหดร้ายทารุณ ลงโทษเกินกว่าเหตุ ทำให้ทหารมากมายเสียขวัญกำลังใจ

โอรสสวรรค์องค์ปัจจุบันเป็นผู้มีเมตตากรุณาคนหนึ่ง นกที่เลี้ยงไว้ตายไปยังหลั่งน้ำตาให้สองหยด ย่อมไม่กระทำเรื่องโหดเหี้ยมเป็นธรรมดา ทว่าน่าเสียดายที่ตอนนั้นพระองค์กำลังเล่นกับนกกระจอกแสนรู้ที่ได้รับบรรณาการมาใหม่อย่างใจจดใจจ่อ ลืมเลือนขุนนางที่คุกเข่าอยู่ด้านนอก ถ่วงเวลาพวกเขาไปสองชั่วยามเต็มๆ

รอจนถึงเวลาที่เรียกตัวเข้าเฝ้า ศีรษะคนก็หลุดจากบ่าไปแล้ว โบยก็โบยไปแล้ว พระองค์ได้แต่พูดปลอบขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่น้ำตาไหลนองหน้าสองสามคำสั้นๆ ให้พวกเขาดูแลกวดขันลูกหลานให้ดี แล้วออกพระราชโองการตำหนิเยี่ยเจาเล็กๆ น้อยๆ พอเป็นพิธี จากนั้นก็เล่นกับนกต่อไป ส่วนเยี่ยเจาก็วางพระราชโองการทิ้งไว้ด้านข้างอย่างไม่สะดุ้งสะเทือนอะไร

ทุกคนเห็นจักรพรรดิแสดงท่าทีเช่นนี้ก็กระจ่างแจ้งในใจ ยิ่งกว่านั้นตระกูลใหญ่ใดก็ตามที่มีลูกหลานเอาถ่านอยากรับราชการทหาร ล้วนอาศัยการสอบรับราชการเป็นขุนนางฝ่ายบู๊เพื่อเข้าร่วมกองทัพ ไม่ถึงขั้นกระทำเรื่องชั่วช้าพรรค์นั้น หากเป็นลูกหลานที่ได้รับความเอ็นดูโปรดปรานก็หักใจส่งพวกเขาไปลำบากตรากตรำมิได้ ฉะนั้นนอกจากพวกอันธพาลข้างถนนแล้ว คนที่ตายไปส่วนใหญ่เป็นคนไม่เอาไหนหรือไม่เป็นที่โปรดปราน ถึงจะเสียใจเหลือประมาณ แต่เมื่อลอบคิดคำนวณดูแล้ว การล่วงเกินเชื้อพระวงศ์สูงศักดิ์เพื่อคนพวกนี้จึงไม่คุ้มค่าเป็นอันมาก

มีหลายคนที่ดูทิศทางลมได้ว่องไว รีบประจบประแจงว่ากองทัพนครหลวงระเบียบวินัยหย่อนยานไม่เป็นท่า เหมาะสมแล้วที่จะจัดการด้วยวิธีเด็ดขาดฉับไวดุจอสนีบาต ถึงจะรักษาแผ่นดินต้าฉินให้ดำรงอยู่ไปนานหมื่นปี

กระนั้นยังมีผู้ที่ขาดปฏิภาณไหวพริบดังเช่นหม่ากุ้ยเหริน ก่อนเข้าวังนางกับหลานชายสนิทสนมกันดี เมื่อได้ยินข่าวการตายของเขา นางก็เดินท้องโย้ ร้องไห้กระซิกกระซี้ไปหาจักรพรรดิเพื่อขอความเป็นธรรมให้แก่นาง

จักรพรรดิหยอกล้อนกพลางถามอย่างไม่อนาทรร้อนใจ

“หลานชายเจ้าเข้ากองทัพนครหลวงเพราะอะไร”

หม่ากุ้ยเหรินกล่าว

“เขาอยากทำงานรับใช้ต้าฉินตั้งแต่เล็ก มีใจจงรักภักดีต่อชาติบ้านเมืองอย่างแท้จริงเพคะ”

จักรพรรดิถามต่อ

“หนทางในการทำงานรับใช้ต้าฉินมีไม่น้อย ทั้งสอบรับราชการ ทำการค้า หรือทำไร่ไถนาล้วนปลอดภัยมากทั้งสิ้น แล้วเหตุใดหลานชายเจ้าต้องเป็นทหารให้ได้”