ทดลองอ่าน ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า… คือข้าผู้เดียว บทที่ 5

อาการต่างๆ ของผู้ที่แพ้พิษผึ้งอย่างรุนแรงกับอาการปวดเสียดที่ลำคอและกระเพาะนั้นรุมเร้าจนนางแทบจะเป็นลมคาพื้นสนามสอบไปตั้งแต่แรก ตลอดช่วงเวลานั้นสิ่งที่นางอาศัยมาค้ำจุนตนเองไว้อย่างยากลำบากก็มีเพียงความมุ่งมั่นที่จะไม่ยอมแพ้และไม่ยอมเลิกล้ม

ต่อเมื่อกลับถึงรังเล็กๆ ของตนแล้ว ในที่สุดนางจึงประคับประคองต่อไปไม่ไหวอีก…

ขณะสลบไสลไม่ได้สติ นางคลับคล้ายกับได้ยินใครสนทนากันอยู่ข้างๆ มีใครสักคนทาสิ่งที่เย็นเฉียบลงบนมือกับใบหน้าของนางอย่างละเอียดรอบคอบ ทั้งรินยาน้ำที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้และสมุนไพรลงมาในลำคอของนาง

ร่างกายดูเหมือนจะสบายขึ้นมากทีเดียว นางหลับลึกยิ่งขึ้นจนกระทั่งไม่รับรู้สิ่งใดอีก

ผ่านไปเนิ่นนานเพียงใดก็สุดที่จะรู้ได้ นางพลันได้ยินเสียงนกกระจอกร้องเจื้อยแจ้วดังคุ้นหู ยังมีเสียงฝูอวิ๋นพ่นลมขึ้นจมูกดังฟืดฟาด กับเสียงกีบเท้าที่เหยาะย่ำอยู่นอกเรือน

นางลืมตาขึ้นช้าๆ สิ่งที่ได้เห็นและสาดลงมาบนเตียงของนางก็คือแสงตะวันอันอบอุ่นเต็มห้อง แซมด้วยสีเขียวขจีของต้นไม้และป่าไผ่ที่ล้อมรอบเรือน

ซูเพียนจื่อกะพริบตา พอนึกถึงเรื่องก่อนหน้าที่ตนจะหมดสติไป สัญชาตญาณก็เรียกให้สาวน้อยยกมือขึ้นมาดู มือที่เมื่อวานบวมฉึ่งราวกีบเท้าหมูได้ฟื้นฟูกลับมาเรียวบางขาวเนียนดังเดิมแล้ว

เมื่อลูบสัมผัสไปที่ใบหน้ากับลำคอ นางก็พบว่าผิวพรรณเรียบลื่นดุจเดิมไม่เหลือความรู้สึกปวดแสบบวมพองแม้แต่น้อย กระทั่งเส้นเสียงก็ไม่รวดร้าวไปถึงหัวใจเช่นก่อนหน้านี้อีก

ตอนที่นางหมดสติอยู่คงมีใครมาป้อนยารักษาอาการให้นางจริงๆ อีกทั้งเห็นผลดีอย่างน่าอัศจรรย์ด้วย

ซูเจินเจินไม่อยู่แล้ว เช่นนั้นคนที่ดูแลนางเป็นใครกัน

“ฝูอวิ๋น?!” ซูเพียนจื่อตะโกนเรียกอาชาเทพที่เดินวนเวียนอยู่นอกเรือน

ไม่ช้าศีรษะใหญ่โตของฝูอวิ๋นก็ยื่นเข้ามาทางช่องหน้าต่างแล้วฉีกยิ้มกล่าว “ท่านตื่นแล้วหรือ จุๆ ยาของผู้อาวุโสใหญ่หานได้ผลชะงัดยิ่งนัก”

“ผู้อาวุโสใหญ่หาน?” ซูเพียนจื่อเอ่ยอย่างแปลกใจ นางจำผู้เฒ่าซึ่งตนได้พบตั้งแต่วันแรกที่มาถึงถ้ำพันจิ้งจอกผู้นี้ได้เพียงเลาๆ ครึ่งปีมานี้สองฝ่ายไม่เคยได้พบปะกันอีกเลย เหตุใดจึงเป็นเขาที่ส่งยามาให้ตนได้เล่า