ทดลองอ่านนิยาย บทเพลงกลางเมฆา เล่ม 1 บทที่ 4

บทที่ 4 ใจตรอมตรมเจ็บปวด ร้าวรวดใครเล่าเข้าใจ

อวิ๋นเกอยังคงเฝ้ารอการตัดสินคดีใหม่อย่างใจจดใจจ่อ แต่แล้วจู่ๆ ก็มีการเปลี่ยนแปลงเหนือความคาดหมายเกิดขึ้น

มีคนเข้าไปมอบตัวต่อทางการ บอกว่าขณะชุลมุนไม่ระวัง พลั้งมือฆ่าบ่าวสกุลหลี่ คำให้การนี้ไม่มีพิรุธอันใด

คดีฆ่าคนตายของหลิวปิ้งอี่คลี่คลายลงอย่างง่ายดาย โทษตายจึงถูกละเว้นไปด้วย

แต่เพราะรวมตัวก่อเรื่องวิวาท แม้โทษตายจะเว้นได้ แต่โทษเป็นไม่อาจเลี่ยง ดังนั้นจึงมีคำตัดสินให้จองจำหลิวปิ้งอี่เป็นเวลาสิบแปดเดือน

แม้จะนึกสงสัยไม่หาย แต่ครั้นลองคิดดูอีกที ในเมื่อพี่หลิงไม่เป็นอะไรแล้ว นางยังจะต้องไปใส่ใจเรื่องอื่นให้มากความอีกทำไม

ยังไม่ทันดีใจจบ ข่าวดีอีกเรื่องก็ลอยมาเข้าหูอวิ๋นเกอกับสวี่ผิงจวิน องค์จักรพรรดิทรงมีราชโองการนิรโทษกรรมให้นักโทษทั่วหล้า

โทษของหลิวปิ้งอี่เองก็อยู่ในรายการนิรโทษกรรมเช่นกัน เพียงระยะเวลาสั้นๆ แค่ไม่กี่วัน จู่ๆ หายนะที่เกือบทำหัวหลิวปิ้งอี่ตกสู่พื้นก็พลันมลายหายไปอย่างน่าประหลาด

อวิ๋นเกอเดินทางไปรับตัวหลิวปิ้งอี่พร้อมกับสวี่ผิงจวิน พอเห็นหลิวปิ้งอี่เดินออกมาจากคุกสวี่ผิงจวินก็เดินรี่เข้าไปหา

อวิ๋นเกอยังคงยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ เฝ้าคอยมองดูคนทั้งคู่อยู่ห่างๆ สวี่ผิงจวินหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหลิวปิ้งอี่ ท่าทางคล้ายร่ำไห้ คล้ายโกรธขึ้ง หลิวปิ้งอี่ค้อมตัวเอ่ยปากขอโทษไม่หยุด สุดท้ายสวี่ผิงจวินก็ยิ้มออก

ชายหนุ่มผู้มีพันธสัญญาชั่วชีวิตกับนางกำลังปลอบใจสตรีอื่น

อวิ๋นเกอเบือนสายตาหนี มองจ้องไปยังท้องฟ้าไกลห่าง ในใจเศร้าสร้อยเกินบรรยาย

หลิวปิ้งอี่กับสวี่ผิงจวินเดินเคียงไหล่เข้ามาหานาง

สวี่ผิงจวินสีหน้าแช่มชื่น แต่หลิวปิ้งอี่ที่เพิ่งรอดพ้นจากปากประตูนรกกลับไม่มีท่าทางตื่นเต้นยินดีสักเท่าใดนัก

รอยยิ้มเกียจคร้านคล้ายอบอุ่นนั้นก็ยังคงเหมือนทุกครั้ง แต่อวิ๋นเกอกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มไม่ใส่ใจของเขาดูเย็นชายิ่งนัก

“ปิ้งอี่ นี่อวิ๋นเกอสหายใหม่ของข้า อย่าได้ดูแคลนนางเชียว! แม้จะอายุยังน้อย แต่ตอนนี้ก็กลายเป็นคนดังแห่งฉางอันไปแล้ว กฎของนางคือหนึ่งวันจะทำอาหารให้กับลูกค้าแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น ขนาดองค์หญิงใหญ่อยากลองลิ้มอาหารรสมือนางก็ยังต้องส่งเทียบมาก่อนล่วงหน้า! วันนี้เจ้ามีลาภปากแล้ว อวิ๋นเกอจะเข้าครัวทำอาหารให้พวกเรากิน ให้เจ้าได้ล้างดวงซวย แต่ทั้งหมดนี้ก็ด้วยเพราะนางเห็นแก่หน้าข้าหรอกนะ” สวี่ผิงจวินพูดหัวเราะคิกคัก

อวิ๋นเกอมือกุมสายรัดเอวแน่นด้วยความกังวล แต่หลิวปิ้งอี่หลังจากได้ยินชื่อของนางกลับไม่แสดงอากัปกิริยาผิดปกติอันใด สายตาชะงักอยู่บนใบหน้านางครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มคำนับ “ขอบคุณแม่นาง”

มือของอวิ๋นเกอคลายออกอย่างช้าๆ ตกลงข้างตัวเหมือนคนไร้สิ้นเรี่ยวแรง

เขาลืมมันไปจนหมดแล้วจริงๆ! หลังแยกย้ายจากกันไปหลายร้อยหลายพันวัน ในที่สุดกาลเวลาก็ลบเลือนเหตุการณ์สองวันในทะเลทรายที่เขาและนางใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันจนหมดสิ้น!

นางรู้ว่าคำพูดขอบคุณของเขาล้วนเป็นไปเพื่อสวี่ผิงจวิน รอยยิ้มเจื่อนจางปรากฏขึ้นบนมุมปากของอวิ๋นเกอช้าๆ นางย่อกายคำนับตอบ “คุณชายเกรงใจเกินไปแล้ว”