ทดลองอ่านนิยาย บทเพลงกลางเมฆา เล่ม 1 บทที่ 4

“เจ้าพูดถูกแล้ว ข้าก็คือท่านอ๋อง” หลังกินขนมเปี๊ยะคำสุดท้ายหมด คุณชายใหญ่ก็ถอนหายใจด้วยความพึงพอใจ “เจ้ากล้าไร้มารยาทกับข้า สมควรตายจริงๆ”

อวิ๋นเกอรู้ว่าอีกฝ่ายน่าจะเกิดในตระกูลสูงส่ง แต่เหล่าอ๋องทั้งหลายหากไม่มีรับสั่งขององค์จักรพรรดิ ล้วนห้ามออกจากเมืองในปกครองเข้ามายังฉางอันตามอำเภอใจเด็ดขาด ทั้งนี้ก็เพื่อป้องกันมิให้เกิดกบฏ กฎข้อนี้สืบทอดต่อกันมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์โจว ผู้คนใต้หล้าล้วนรู้ดี

ต่อให้มีท่านอ๋องแอบเข้ามาฉางอันโดยพลการจริงก็ไม่มีทางพร่ำพูดว่าตัวเองเป็นอ๋องเช่นนี้

ดังนั้นถึงแม้ยามพูดจา แววตาของคุณชายใหญ่จะเป็นประกาย สีหน้าท่าทางไม่เหมือนคนพูดปด แต่อวิ๋นเกอกลับเห็นเป็นเพียงเรื่องขำขัน นางลุกขึ้นยืนน้อมคำนับคุณชายใหญ่ ทำทีเหมือนตกใจกลัว ปั้นเสียงพูด “ท่านอ๋อง ผู้น้อยโง่เขลา ขอท่านอ๋องได้โปรดเมตตาไว้ชีวิตผู้น้อยด้วย”

คุณชายใหญ่ยิ้ม โบกไม้โบกมือ “เจ้ามันเอาแต่ใจ! ต่อให้ข้าเป็นอ๋อง เจ้าก็ใช่ว่าจะกลัวข้า ใช่ว่าจะไม่แกล้งข้า และแม้ข้าไม่ใช่อ๋อง ก็ใช่ว่าเจ้าจะไม่นับถือข้า เจ้ามันน่าสนใจยิ่งนัก เช่นนี้แล้วมีหรือข้าจะตัดใจเอาชีวิตเจ้าได้ลง เฮ้อ! น่าเสียดาย…น่าเสียดาย…ดันเป็นคนที่เจ้าสามหมายตาเสียได้…”

เขามองดูอวิ๋นเกอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ปากก็เฝ้าพึมพำอะไรบางอย่าง รอยยิ้มคลุมเครือมุมปากทำเอาอวิ๋นเกอรู้สึกอึดอัดเป็นที่สุด

อวิ๋นเกอพูดใบหน้าบึ้งตึง “ท่าน…ท่านอย่าได้คิดอะไรชั่วๆ เด็ดขาด หากท่านยังหาเรื่องข้าอีกล่ะก็ รับรองไม่มีทางจบง่ายๆ แบบครั้งก่อนแน่”

คุณชายใหญ่ทิ้งตัวลงจากเถาวัลย์ เขาค่อยๆ ย่างสามขุมตรงมาหาอวิ๋นเกอ “เดิมทีข้าก็ไม่คิดอะไร แต่พอได้ยินเจ้าพูดแบบนั้น ข้าก็ชักอยากรู้ขึ้นมาเหมือนกันว่าเจ้ายังจะมีลูกไม้อะไรอีก”

อวิ๋นเกอนึกหวั่นใจ แต่นางก็รู้ว่ายามนี้จะแสดงท่าทีหวาดวิตกให้อีกฝ่ายเห็นไม่ได้เด็ดขาด หาไม่แล้ววันหน้าคงไม่แคล้วถูกบุรุษผู้นี้แกล้งจนตายเป็นแน่

นางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองดูเขา “ลึกเข้าไปในดินแดนตะวันตกอันไกลโพ้น มีดอกไม้ชนิดหนึ่ง คนที่นั่นเรียกมันว่าดอกไม้กินแมลงวัน ของเหลวจากดอกของมันเหม็นชวนคลื่นเหียนเป็นที่สุด หากเปื้อนถูกตัว ต่อให้ผ่านไปเป็นปีกลิ่นก็ไม่จางหาย หากคุณชายใหญ่เผลอถูกมันเข้าแค่หยดสองหยด รับรองได้ว่าโฉมสะคราญพวกนั้นของท่านคงทุกข์ทรมานมิใช่น้อย แต่คนที่ทรมานเป็นที่สุดคงไม่แคล้วคือตัวคุณชายใหญ่เอง!”

คุณชายใหญ่ชะงักฝีเท้า เขายืนยิ้มพร้อมชี้นิ้วมาทางอวิ๋นเกอ “ลองพูดมาให้ละเอียดซิว่าข้าจะทุกข์ทรมานเช่นไร”

แก้มของอวิ๋นเกอร้อนผ่าว แม้ใจนึกอยากอ้าปากพูด แต่นางกลับพูดไม่ออก

“กล้าพูดแต่ไม่กล้าอธิบาย” คุณชายใหญ่ยิ้ม หันกลับไปนั่งลงบนเถาวัลย์เหมือนดังเก่า “ไม่ล้อเจ้าเล่นแล้ว อวิ๋นเกอ อีกสองสามวันเจ้าไปเที่ยวเล่นที่ตำหนักข้าดีกว่า ที่นั่นมีของสนุกๆ น่าสนใจมากมาย”

อวิ๋นเกอยิ้มย่นจมูก “นอกจากเล่นๆๆ แล้ว ท่านไม่มีเรื่องอื่นใดให้ทำเลยหรือไร”

สีหน้าของคุณชายใหญ่เคร่งขรึมขึ้นมาทันทีราวกับกำลังครุ่นคิดจริงจัง หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ยิ้มมุมปากออกมาช้าๆ รอยยิ้มเหมือนไม่ยี่หระต่อสิ่งใด น้ำเสียงทุ้มต่ำลอยอยู่ท่ามกลางสายลมยามวิกาล ฟังดูวังเวงยิ่งนัก “ไม่มี และดีที่สุดก็คือไม่มีเรื่องอื่นใดให้ข้าต้องทำ วันๆ มีแต่เล่นๆๆ แล้วก็เล่นเท่านั้น เช่นนี้ไม่เพียงดีต่อข้า แต่ยังดีต่อผู้อื่นอีกด้วย”