ทดลองอ่านนิยาย มเหสีป่วนรัก เล่ม 1 บทที่ 1 – บทที่ 2

ครั้นมองเห็นใบหน้ากลมๆ ดำๆ ของจินเฟิ่ง ฮูหยินใหญ่ก็ถอนหายใจแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “จินเฟิ่ง อยู่ตำหนักใน จะพูดจะจา จะทำอันใดล้วนต้องระมัดระวังมากกว่ายามอยู่ในจวนเวยกั๋วกงของพวกเรา ต้องรู้จักตระหนักถึงฐานะของตนเองอยู่ตลอดเวลา เข้าใจหรือไม่”

คำสั่งสอนนี้สำหรับจินเฟิ่งแล้วไม่ต่างอะไรกับขอนไม้ที่ลอยอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรเวิ้งว้าง นางรีบคว้ามันเอาไว้ จากนั้นก็จ้องมองนัยน์ตาทั้งคู่ของฮูหยินใหญ่ด้วยความนอบน้อมจริงใจ

“ลูกเข้าใจแล้ว”

ฮูหยินใหญ่ถอนหายใจอีกคราว

โชคดีก็คือเฮยพั่งน้อยมีวรยุทธ์ลมพัดแปดทิศมิสะท้านติดตัว ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ใบหน้าของนางก็ยังคงแลดูสงบเยือกเย็น ทำให้ฮูหยินใหญ่รู้สึกโล่งอกโล่งใจอยู่หลายส่วน

“พรุ่งนี้จะมีนางข้าหลวงฝ่ายฝึกสอนมาสอนเรื่องกฎเกณฑ์ต่างๆ ภายในวังหลวงให้กับเจ้า เจ้าก็ตั้งอกตั้งใจศึกษาให้ดี จะทำตัวเหลวไหลไม่ได้เป็นอันขาด เข้าใจหรือไม่” ฮูหยินใหญ่กำชับ

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ลูกจะตั้งใจศึกษาเล่าเรียนให้ดี”

จินเฟิ่งคิด ชะตาชีวิตของนางดูเหมือนจะมิได้ดีกว่าโฉมสะคราญสักเท่าใด…

ประโยคที่ว่า ‘พรุ่งนี้จะมีนางข้าหลวงฝ่ายฝึกสอนมาสอนเรื่องกฎเกณฑ์ต่างๆ ภายในวังหลวงให้กับเจ้า’ นั้นสร้างความคับแค้นใจให้จินเฟิ่งเป็นที่สุด

นั่นก็เพราะประโยคดังกล่าวบอกให้รู้ชัดถึงปัญหาใหญ่ประการหนึ่ง ซึ่งมันไม่ใช่แค่ ‘นางข้าหลวง’ แต่หากเป็น ‘บรรดานางข้าหลวง’ ต่างหาก

นางข้าหลวงอาวุโสสิบสองคนทุบตีเหน็บแนมเฮยพั่งตัวน้อยผู้น่าสงสารตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าตลอดหนึ่งเดือนกว่าๆ เฮยพั่งแม้จะโมโหแต่ก็ไม่กล้าพูดอันใด

อีกสามวันนางก็ต้องเข้าวังแล้ว จินเฟิ่งรู้สึกตัวเองผอมกว่าตอนเข้าจวนเวยกั๋วกงมาใหม่ๆ

ผอมลงกว่าเดิมเล็กน้อย

ฮูหยินใหญ่ก็พาช่างตัดชุดมาวัดตัวจินเฟิ่งอีกรอบ ด้วยเกรงว่าชุดอภิเษกสมรสของอัครมเหสีที่ตัดเย็บไว้ก่อนหน้าจะกลับกลายเป็นไม่พอดีตัวเนื่องจากร่างกายที่ผ่ายผอมลงกว่าเดิมเล็กน้อยนั้น

ช่างตัดชุดวัดตัวจินเฟิ่งรอบแล้วรอบเล่า สุดท้ายจินเฟิ่งก็ทนไม่ไหวแล้วถามออกไป “รอบเอวข้าลดลงไปเท่าไหร่แล้ว”

ช่างตัดชุดปั้นหน้าลำบากใจ

“หนึ่งชุ่น*?” จินเฟิ่งทายออกมาอย่างกล้าหาญ

ช่างตัดชุดส่ายหน้า

“ครึ่งชุ่น?”

ช่างตัดชุดก้มหน้า

“หรือว่าหนึ่งเฟิน*?”

ช่างตัดชุดสูดลมหายใจเข้าลึกๆ คราหนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “ผู้น้อยรู้สึกว่าชุดอภิเษกสมรสไม่ต้องแก้จะดีกว่า…”

จินเฟิ่งซึมกะทือ

“อีกอย่าง สามวันที่เหลือคุณหนูยังต้องระวังเรื่องอาหารการกินให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ จะได้ไม่ต้อง…”

จินเฟิ่งทั้งโมโหทั้งเป็นทุกข์