ทดลองอ่านนิยาย มเหสีป่วนรัก เล่ม 1 บทที่ 1 – บทที่ 2

“หย่งฝู ข้าชื่อหย่งฝู” นางหลุบตา แต่น้ำเสียงกลับเปี่ยมด้วยกำลัง

“หย่งฝู” หลิวเซียกระแอมเสียง “ข้าต้องการพบลูกสาว”

หย่งฝูเผยยิ้มจนเห็นฟันขาวสะอาดทั้งปาก “ข้ายังคิดว่าเรื่องอะไรเสียอีก เฮยพั่ง* ไปเรียนหนังสือ อีกไม่นานก็จะกลับมาแล้ว เอาอย่างนี้ก็แล้วกันพวกท่านสองคนก็นั่งรออยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะไปชงชามาให้” พูดจบนางก็หันหลังเข้าบ้านแล้วปิดประตูดังปัง ทิ้งแขกทั้งสองให้มองหน้ากันอยู่ที่กลางลาน

หลิวเซียนึกว่านางเข้าไปซ่อนตัวร้องไห้อยู่ในบ้านแล้ว แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวสตรีคนเดิมก็เดินยิ้มแย้มออกมา มือข้างหนึ่งถือกาน้ำชาพร้อมหนีบถ้วยชาไว้สองใบ ส่วนมืออีกข้างก็แบกม้านั่งตัวเล็กๆ สองตัวไว้บนไหล่ราวกับกำลังเล่นกายกรรมอยู่ก็ไม่ปาน

“มา นั่งสิ” ครั้นวางม้านั่นตัวเล็กลงใต้ค้างองุ่นเป็นที่เรียบร้อย นางก็ตะโกนเรียกชายทั้งสอง

ตลอดชั่วชีวิตของหลิวเซีย เขาไม่เคยนั่งม้านั่งตัวเล็กมาก่อน ดังนั้นเขาจึงหันหลังเดินไปที่ริมกำแพง แสร้งทำเป็นพิจารณาดูดอกไม้ในกระถางแทน

หย่งฝูเองก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองทำผิดอะไร นางสะบัดมือสะบัดไม้แล้วหันหลังเดินไปตากผ้าของนางต่อ ทำเหมือนกับคนทั้งสองไม่ได้อยู่ที่นั่น

ผ่านไปไม่นาน หลิวเฮยพั่งก็กลับมา

ทันทีที่เฮยพั่งผ่านประตูเข้ามา นางก็ได้ยินแม่ของนางตะโกนเรียกนางด้วยความยินดี “เฮยพั่ง มา นี่คือพ่อของเจ้า” น้ำเสียงของนางราวกับกำลังบอกว่า ‘เฮยพั่ง วันนี้ข้าหาเงินเพิ่มได้อีกหนึ่งเฉียน**’

เฮยพั่งตะลึงงัน ครั้นทอดตามองไปนางก็เห็นชายพกดาบผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่กลางลาน ใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด ท่าทางเย็นชา

พ่อของนาง ไม่หนุ่มเกินไปหรอกหรือ

เฮยพั่งยืนอยู่ที่หน้าประตูครู่หนึ่ง นางปลดห่อหนังสือบนไหล่ลงเงียบๆ หลังดื่มน้ำชาที่หย่งฝูส่งให้คำหนึ่งเสร็จ นางก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าชายผู้นั้น ก่อนจะเอ่ยปากเรียกอีกฝ่าย “ท่านพ่อ”

สีหน้าท่าทางของ ‘ท่านพ่อ’ กลับกลายพิลึกพิลั่นขึ้นมาทันใด

หลิวเซียยืนพิงกำแพง จู่ๆ เขาก็รู้สึกนึกเสียใจกับการมาในครั้งนี้เป็นที่สุด เขาไม่อยากเดินไปบอกเด็กสาวที่ชื่อเฮยพั่งผู้นั้นว่าเขาต่างหากที่เป็นพ่อของนาง

ในที่สุดจางเชียนก็ลุกขึ้นยืนแล้วแสดงคารวะต่อเฮยพั่ง “คุณหนู ข้าน้อยจางเชียน องครักษ์ขั้นหนึ่งของจวนเวยกั๋วกง ที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือเวยกั๋วกง บิดาผู้ให้กำเนิดของคุณหนู”

เฮยพั่งเลิกคิ้วมองดูหย่งฝู “ท่านแม่ ที่เขาพูดเป็นความจริงกระนั้นหรือ”

หย่งฝูพยักหน้า

จากนั้นเฮยพั่งจึงเดินไปหยุดอยู่ข้างกายหลิวเซีย

“ท่านพ่อ?”

คราวนี้น้ำเสียงของนางแฝงไว้ซึ่งความลังเลไม่มั่นใจ

หลิวเซียพิจารณามองดูเด็กสาวปราดหนึ่ง เด็กคนนี้มีหน้าตางดงามกว่าผู้เป็นมารดาอยู่หลายส่วน แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงอ้วนดำอยู่ดี

“เจ้าไปสำนักศึกษา เรียนรู้อะไรมาบ้าง”

“พวกเราเรียน ‘คัมภีร์จริยวัตร*’ ได้ครึ่งหนึ่งแล้ว”