ทดลองอ่านนิยาย มเหสีป่วนรัก เล่ม 1 บทที่ 1 – บทที่ 2

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เฮยพั่ง ไม่สิ…จินเฟิ่งก็กระซิบพูด “ท่านแม่ ฝนเหมือนจะตกแล้ว รีบเก็บเสื้อผ้าเข้าบ้านก่อนเถอะ”

หย่งฝูพูดโอนอ่อนผ่อนตาม “แม่ก็ว่าอยู่เช่นกัน เร็วเข้าเถอะ เฮยพั่ง เจ้าก็มาช่วยแม่เก็บผ้าด้วย”

ด้วยเหตุนี้สองแม่ลูกจึงพูดพลางวิ่งวุ่นชุลมุนอยู่ระหว่างหน้าประตูบ้านกับราวตากผ้าไปพลาง

หลิวเซียดวงตาเบิกโพลงปากอ้าค้าง

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็พูดกับจางเชียน “เจ้าว่าข้าตัดสินใจผิดใช่หรือไม่”

จางเชียนตอบอย่างนอบน้อม “การตัดสินใจของนายท่านถูกต้องเสมอ”

ตกค่ำ จินเฟิ่งกับหย่งฝูนอนอยู่บนตั่งเตียงเดียวกัน หย่งฝูลูบไล้ใบหน้าของจินเฟิ่งด้วยความอาลัยอาวรณ์

“เฮยพั่ง พรุ่งนี้เจ้าก็ต้องไปแล้ว”

“ท่านแม่ แล้วข้าจะกลับมา”

“เฮ้อ ไม่รู้ว่าปีไหนเดือนไหนถึงจะได้พบหน้าเจ้าอีก”

“ท่านแม่ ข้าไม่อยู่บ้าน ท่านก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วย”

“อืม”

“ไช่จูเก๋อที่อยู่บ้านตรงกันข้ามเป็นคนดี ถือโอกาสที่ยังแต่งได้แต่งกับเขาไปเถอะ”

“ข้าก็อยากจะแต่ง แต่เขาเหมือนไม่อยาก”

“งั้นไว้รอข้าเป็นอัครมเหสีก่อน ถึงตอนนั้นข้าจะส่งทหารมาจับกุมเขา ให้เขากราบไหว้ฟ้าดินกับท่าน”

“ดีมาก ลูกรัก อ้อ! ใช่แล้ว เฮยพั่ง แม่ถามเจ้า วันนี้ ‘ว่าง่าย’ ‘ระวัง’ อะไรที่เจ้าพูดกับพ่อเจ้า มันหมายความว่าอย่างไรหรือ”

“ท่านแม่ คำพูดพวกนั้นมันก็แค่คำพูดเหลวไหลที่พวกปัญญาชนคร่ำครึเสกสรรปั้นแต่งขึ้นมาเพื่อรังแกสตรีเท่านั้น ท่านไม่จำเป็นต้องใส่ใจ”

วันที่สอง จินเฟิ่งก็ย้ายเข้าไปยังจวนเวยกั๋วกงพร้อมหีบห่อสัมภาระเล็กๆ

เพื่อปกปิดหูตาผู้คน หลิวเซียก็ส่งจางเชียนให้มารับนาง ครั้นผ่านประตูจวนเวยกั๋วกงเข้ามา ที่หน้าประตูก็มีเกี้ยวเล็กๆ หลังหนึ่งตั้งรออยู่

“คุณหนูเชิญขึ้นเกี้ยว”

“ไม่ใช่ว่ามาถึงแล้วหรอกหรือ” จินเฟิ่งถามประหลาดใจ

“พื้นที่ในจวนนั้นกว้างใหญ่ เกรงคุณหนูจะเหน็ดเหนื่อย”

จินเฟิ่งกลืนน้ำลาย…

ภาพในจวนเวยกั๋วกงที่ปรากฏต่อสายตาของจินเฟิ่งคือธรณีประตูเขียวกับราวรั้วแดงคดโค้ง ต้นสนหนามพลิ้วลมคล้ายน้ำพุ โถงใหญ่งามวิจิตร แต่ถึงกระนั้นมันก็มิอาจบดบังความงามรูปแบบอื่นของสวนขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ตามซอกมุมต่างๆ ได้ จินเฟิ่งพักอยู่ในเรือนว่อเหมยครู่หนึ่ง เมื่อเปลี่ยนมาอยู่ในอาภรณ์สะอาดสะอ้านเรียบร้อย นางก็ถูกนำตัวไปพบฮูหยินใหญ่หลิวเจ้าของเรือนหลิวเฮ่อ